Rouwen en alleen achterblijven

Dit is een gastblog van Anja de Jong. Ze schreef het boek ‘Ontworteld. Rouwverwerking bij ongehuwden’. Daarin zoekt ze naar het antwoord op de vraag hoe rouw voor een alleengaande anders is dan bij een ander. Als dit zo is, hoe komt dit dan? Kan de ongehuwde er zelf iets aan doen? Wat doet het met je als het ouderlijk huis wegvalt?

Wat maakt rouw voor alleengaanden anders?

Over de onderwerpen ‘Rouw’ en ‘Alleen zijn’ is al veel geschreven. Maar hoe is dat als je na een verlies alleen achterblijft en je alleen moet rouwen? Wat maakt rouw voor een ongehuwd iemand of een alleengaande anders dan bij andere rouwenden? Wat doet het met je als het ouderlijk huis wegvalt? Wat betekent de familie in zo’n geval? Wat kan je plaatselijke kerk bijvoorbeeld voor je betekenen? Wat betekenen vrienden en je andere sociaal en maatschappelijk netwerk?

Is rouw voor een ongehuwde cq een alleenstaande heftiger dan bij een ander?  Zo ja, hoe komt dit dan? Kunnen zij er zelf iets (of meer) aan doen? Wat doet het met je als het ouderlijk huis wegvalt? Wat betekent de familie in zo’n geval? Wat kan de kerk nu voor je betekenen? Wat betekenen vrienden en je andere sociaal en maatschappelijk netwerk?

Niemand die je aanspoort

Als je geen thuisfront meer hebt om éven je hart te kunnen luchten of om sámen de emoties te laten komen, dan vraagt rouw extra veel van je. Het vraagt veel doorzettingsvermogen om ergens naar toe te gaan om je verhaal kwijt te kunnen. Je moet zelf initiatief nemen om je emoties te delen (je weet namelijk dat het goed is en anderen op te zoeken. Zonder iemand thuis die je aanspoort om te gaan, is de verleiding groot om te denken ‘ik ga de volgende keer wel’ en alleen te blijven in je verdriet.

Verlies van ouderlijk huis

Eén van de vragen die ik mezelf stel in het boek ‘Ontworteld’ is hoe het komt dat ik me zó ontworteld voelde na het overlijden van mijn moeder? Was dat het gevolg van een optelling van allerlei feiten zoals het overlijden van mijn broer, het besef en verdriet van het niet gehuwd zijn, het overlijden van mijn vader en daarna het verlies van mijn moeder? Was dat het verlies van mijn ouderlijk huis en het opnieuw voelen van de pijn van het alleen zijn? Of speelden ook andere factoren zoals karakter, geloof en uitgestelde rouw een rol?

Rouw is extra uitdaging voor alleengaanden

Met dit boek hoop ik professionals die werken met rouwenden zoals psychologen, huisartsen, rouwtherapeuten en geestelijk werkers duidelijk te maken dat rouwverwerking een extra grote uitdaging is voor alleengaanden.

Rouw en alles wat daarmee samenhangt, moet, zo heb ikzelf ervaren, heel concreet ‘te lijf’ worden gegaan. Het is keihard werken. Niet voor niets wordt er gesproken over rouwverWERKing. Als je daar sámen aan kan werken, helpt enorm.

Tips voor de omgeving

Voor mij is dit onderwerp over rouw bij alleengaanden een oproep aan hun omgeving. Vraag gewoon hoe het ‘nu’ is.

‘Hoe is het nu met je?’

Luister oprecht en vraag door als je denkt dat het helpend kan zijn. Het woordje ‘nu’ geeft de rouwende de ruimte om ook te vertellen over betere of juist mindere momenten. Het zou fijn zijn als je de tijd hebt om te luisteren.

Tips voor mede-rouwenden

Het onderwerp is ook een oproep aan mezelf en andere rouwenden: geef openheid van je gedachtes, emoties en vragen. Dit kan zoveel moeilijkheden voorkomen.

Ikzelf bleef rationeel denken in de trant van: ‘ga nu niet in de slachtofferrol’. Ik duwde mijn pijn-gevoelens onder een laag van: accepteren en dóórgaan. Hierdoor blokkeerde ik allerlei belangrijke emoties. Door het delen van wat er in me omgaat met een ander geef ik de ander de kans om te luisteren, je gevoelens te erkennen of juist te helpen om een andere weg te gaan. Maar in ieder geval is het belangrijk: zie de pijn onder ogen en onderga het verdriet en de rouw. Dán kan het genezen.

Meer over het boek ‘Ontworteld’ is te vinden op deze website »