Kusje erop, beter

Was er bij jou ruimte om verdrietig te zijn toen je klein was? Hoe ging dat bij jou?

De omgeving waar je bent opgegroeid is bepalend in hoe je leert om met verdriet en moeilijke situaties om te gaan. Er zijn generaties opgegroeid met het idee dat echte jongens niet huilen en dat sterke meisjes hun tranen niet laten zien.  En als je toch moet huilen? Hier, heb je een snoepje. Zo werd geleerd om het verdriet samen met het snoepje maar weg te slikken.

Sterk en stoer

Er zijn nog wel meer varianten op dat snoepje. ‘Kusje erop? Beter!’ is er ook zo een. Of gewoon ‘stel je niet zo aan’. Er wordt geleerd dat verdriet niet hoort, dat het opgelost moet worden. We moeten sterk zijn en stoer, volhouden, een ander niet tot last zijn, kiezen op elkaar en de schouders eronder.

Zo leren we om ons aan te passen en onze omgeving niet te veel tot last te zijn met wat we voelen en meemaken.

Rouwen moet dan ook maar privé gebeuren. En het moet ook vooral niet te lang duren. Met een paar maanden moet het maar weer voorbij zijn, toch? Of na een jaar, als alle seizoenen eroverheen zijn gegaan, dan kan je je rouw achterlaten.

We zijn vaak geleerd om de mensen om ons heen vooral niet tot last te zijn met onze emoties.

Opgesloten verdriet

Maar verdriet dat er niet uit kan komen en waar geen ruimte aan wordt gegeven, dat gaat zich ophopen in het lijf. Schouders raken bijvoorbeeld verkrampt of de buik raakt op slot. Ons lijf kan het verdriet niet weg rationaliseren en het zoekt een uitweg. Als je meer aandacht hebt voor de ongemakken in je lichaam, dan begrijp je meer hoe het met je gaat. Waar komt het vandaan?

Ook hierover gaat ons boek ‘Van missen krijg je het koud; en wat rouw nog meer met je lijf doet’. Het komt uit in oktober 2021. Nu al te reserveren via brightelephant.nl/boek