Heb jij dat fotoalbum al gemaakt?

Fotoboeken met foto’s van toen ik baby was tot het moment dat ik het huis uit ging liggen bij mij thuis in een kast ergens op zolder. De meeste foto’s zijn netjes door mijn moeder in een fotoboek geplakt. Een ander deel zit netjes in enveloppen. Dat zijn vooral stapels foto’s van de pubertijd.

Naast foto’s heb ik dozen vol met brieven bewaard. Het zijn brieven met mijn broer die een tijd in het buitenland woonde. En het zijn brieven met school- en penvriendinnen waar ik hele (levens)verhalen aan schreef en ook weer van terugkreeg. Het zijn meer dan waardevolle spullen en ook al kijk ik er vaak langere periode niet naar, het is zo fijn dat ik weet dat ik er altijd even naar kan terugpakken.

Als we weer thuis terug zijn maken we dat fotoboek!

In de afgelopen jaren is reizen een vast onderdeel geworden van mijn leven. Het maakt eigenlijk niet uit waar naartoe. Ik geniet enorm van het ontmoeten van andere culturen en daar ervaringen opdoen die je normaliter in het dagelijks leven niet opdoet. Tijdens een van die reizen sprak ik met mezelf af dat het goed was om van al die reizen fotoboeken te maken. De figuurlijke stok achter de deur was dat ik pas een nieuwe reis zou boeken als ik de fotoboeken had gemaakt. 

Een keer raden wat er toen gebeurde…

Natuurlijk mislukte mijn missie. Alle foto’s staan ergens in de cloud en ik weet dat ze daar waarschijnlijk nog wel even staan als ik op een dag kom te overlijden. Maar ik vraag me af of ik dat ook zo zou laten als ik nu al zou weten dat ik niet nog heel veel jaar te leven zou hebben. Zou ik dan de foto’s en video’s ook in de cloud laten of zou ik er dan als de sodemieter een fotoboek van laten maken?

Een kostbaar bezit

Al dat beeldmateriaal helpen om te herinneren zonder woorden. Je kijkt naar de foto’s en je speelt weer eens video’s van toen af, en je bent er weer. Ze werken als een tijdmachine waarmee je kan terugkeren naar een speciale herinnering. 

Waarom stellen we uit?

Hoe kan dat toch eigenlijk dat we die dingen die we belangrijk vinden steeds maar uitstellen? Ik weet hoe belangrijk foto’s zijn voor mijn omgeving als ik er niet meer ben. En toch laat ik dat maar liggen. 

Hoe komt het dat mooie herinneringen vastleggen zodat je een kostbaar bezit kan achterlaten toch leidt tot uitstelgedrag? Dat is ook weer een interessante vraag als je weet dat uitstelgedrag juist weer leidt tot ongewenste situatie en stress.

Waarom laten wij een taak liggen terwijl wij ook weten dat je achterblijvers heel veel waarde hechten aan bijvoorbeeld dit fotoboek? Om dit te kunnen begrijpen is het handig als je meer weet over uitstelgedrag, lees dan bijvoorbeeld dit artikel op Quest.

Wat wil jij achterlaten?

Iedereen die iemand heeft verloren kent het gevoel van enorm verlies, het gevoel van rouw en ook de momenten dat je in kleine stapjes weer openstaat voor herinneringen. Je mist iemand waarvan je hebt gehouden en nog steeds van houdt. En ook al weten we dat iedereen anders omgaat met de dood, iedereen vindt het fijn om op het moment dat er ruimte voor is weer terug te blikken, herinneringen op te halen, naar een graf te gaan en door oude fotoalbums te bladeren of video’s.

Samen verlies delen en herinneringen ophalen

Fotoboeken hebben een functie: ze kunnen helpen het verlies te delen, bespreekbaar te maken en iemand die is overleden te herdenken èn te herinneren. 

Maar als er dus geen fotoboek is en je hebt ook de code van de telefoon niet, dan gaan deze kostbare bezittingen en herinneringen verloren. 

Aan de hand van foto’s kan je samen de herinneringen ophalen. Je zal merken dat iedereen aan de foto een andere herinnering heeft. Dat maakt het ook mooi om samen de herinneringen op te halen. Naast dat je iemand die je mist weer herinnert, leer je de ander ook nog een stukje beter kennen door de herinneringen van de ander. 

Met elkaar herinneren helpt de achterblijvers na het overlijden van een geliefde. Het wordt dan een herinnering met een lach en een traan.

Hulp nodig?

Wat kan jij doen als er geen fotoboek is gemaakt? Je kunt hulp inschakelen om alle toch beschikbare herinneringen bij elkaar te brengen en er een mooi herinnerboek van te maken. We denken graag met je mee!