Rouwen en solliciteren

Je vader is recentelijk overleden en je moet ook op zoek naar een baan. Gaat dat wel samen? Maria van Beelen beschrijft in deze gastblog hoe het haar vergaat in een tijd waarin niet altijd ruimte is voor rouw.

‘Ik voel niet veel,’ zei ik zachtjes terwijl ik zijn graf bezocht.

Ik voel nog steeds niks, appte ik naar mijn zussen terwijl ik een heel slechte Netflix-serie aan het binge-watchen was.

‘Getver, heb ik wel gevoel?‘, dacht ik nadat ik was bijgekomen van een lachstuip.

Ik had zoveel plannen en eigenlijk ook zoveel energie. Zin om opdrachten binnen te slepen, iets voor de maatschappij te betekenen, volop te solliciteren. En toen stierf mijn vader. Na jaren van hersenbloedingen kwam het telefoontje van zijn overlijden toch plotseling.

Solliciteren leek ineens mijlenver verwijderd van de kist waar ik dagenlang in staarde. Een beetje verdoofd was ik. Misschien voelde ik ook wel ongeloof vanwege het feit dat ik vanaf dat moment officieel vaderloos was. Tijd om te rouwen was er tijdens die dagen heus wel een beetje, ik heb zeker verdriet gevoeld. Maar daarna kwam kerst. Op tweede kerstdag sloten we de kist. Mijn verjaardag was de dag erna, de dag voor zijn begrafenis.

‘Ik heb geen idee wat ik voel,’ zei ik geregeld. Het leek of ik in een feestroes verstrikt was geraakt. Ik had ook zoveel mensen gezien, zoveel gepraat en zelfs gelachen. Na de begrafenis knalden we met bescheiden vuurwerk het oude jaar weg en toen ik daarna even op adem kon komen, en ik zin had om mijn gevoelens dan maar kunstmatig op te wekken door oude foto’s te bekijken, besefte ik dat we midden in een lock-down zaten. Kinderen hele dagen thuis. Dan ga je niet de hele dag huilen. Bovendien moet er gewerkt worden.

Nu zit ik thuis met een hoofd vol ideeën, een hart vol emoties, omringd door degenen die me lief zijn en die me ook enigszins wanhopig maken. Hoe moet ik rouwen, voelen, denken en werken? Ik ben geneigd om in situaties als deze als een kip zonder kop willekeurige berichten (lees: sollicitaties) het universum in te sturen en mezelf geen tijd te gunnen om met deze gebeurtenis om te gaan. Maar wat is dit nodig. Juíst nu.

Ik kan relativeren wat ik wil, en ja, er zijn duizend ergere dingen in het leven, maar ik ben mijn vader verloren. Een man van wie ik zielsveel hield. Daar mag ik best de tijd voor nemen. En met het nemen van de tijd (ik doe de dingen langzamer, luister veel naar muziek, staar af en toe naar buiten, maak een wandeling in de natuur) en gesprekken met mijn moeder, mijn zussen, mijn broer, vriendinnen merk ik dat het verdriet af en toe kan komen. Vooral ook als het besef doordringt dat ik al jaren geleden ben begonnen met afscheid nemen. Dat dit afscheid meer een bevestiging is van al die jaren die eraan vooraf gingen, waarin we onze vader bij beetjes zagen veranderen in een fragiele man.

Waar er minder ruimte is, parkeer ik de rouw en laat ik deze op een ander moment doordringen. Die momenten zijn inderdaad schaars, maar het komt wel. Het leven gaat door, gelukkig maar. Kinderen vormen ook een fijne afleiding, ze zorgen ervoor dat je rouwtranen veranderen in vreugdetranen en ik krijg zin om, met alles wat ik ben en heb, door te gaan. Ik krijg weer zin om het leven te vieren.

Maria van Beelen
Linkedin-profiel

Dit artikel werd eerder op LinkedIn gepubliceerd »