Ruimte maken voor herinneringen

Het is weer februari. Voor mij is dat de maand van acht jaar geleden. Het is de maand dat Helène volkomen onverwachts overleed op 47 jarige leeftijd. Het was veel te jong, het was onbegrijpelijk. Voor eens en altijd realiseerde ik dat we allemaal mensen zijn van één minuut. Toen ik op de IC-Afdeling van het ziekenhuis rondliep, besefte ik me dat het zo belangrijk is om regelmatig ‘stil te staan’ bij wat ik deed en bij dat wat ik wil.

Verdriet en nieuwe herinneringen

Dat letterlijk en figuurlijke ‘stil staan’ werd vanaf toen de basis voor hoe ik de maand februari vanaf dat moment zou invullen. Het was in het begin vooral de maand van verdriet, maar het werd gedurende het verloop van de jaren ook steeds meer de maand van nieuwe herinneringen.

Jaar 1: Doelloos op de bank

In de eerste jaren na haar overlijden nam ik de hele maand februari vrij. Dat eerste jaar zat ik de hele maand doelloos op de bank. Ik schreef de emoties van mij af, maar ik voelde me vooral alleen. De wereld om me heen ging maar door, maar mijn leven was tot stilstand gekomen.

Jaar 2: Uitwaaien op Texel

Het tweede jaar ging ik alleen naar Texel. ‘k Wilde uitwaaien en alleen met mijn gedachten en gevoelens zijn. Tussendoor schreef ik weer veel van me af. Momenten om weer terug te kijken. Als mensen mij vroegen wat ik nou precies deed in die week, dan vertelde ik dat ik behoefte had om echt stil te staan en te reflecteren. Dat ik bewust weg wilde van alle mensen, van de wereld die doordraaide, van alle indrukken, impulsen. Ik wilde gewoon een lege agenda hebben die me de ruimte gaven voor terugkijken en vooruitkijken.

Op reis

Een van de afgelopen jaren besloot ik samen met mijn nieuwe partner naar Nieuw Zeeland te gaan. Voor mij hielp het om even naar de andere kant van de wereld te gaan. Zo vond ik in het reizen een weg om de zwaarte van de maand een andere lading te geven.

Het deed mij echt goed. Februari kreeg er iets bij. Naast de dood van Helene, de pijn, de onrust, het verdriet en de bezinning kwam ook weer een mooie kant erbij. Het gemis werd aangevuld met nieuwe liefde, nieuwe ervaringen en nieuwe herinneringen. En wat ik in 2013 nooit had kunnen bedenken gebeurde. Stap voor stap ging het, maar ik stond weer op. Op deze manier vond ik een manier om met het verdriet om te gaan en bouwde weer aan nieuwe herinneringen.

Het is weer februari

Nu is het weer bijna 21 februari. Weer voel ik de onrust. Weer voel ik het verdriet. En weer merk ik ergernis als mensen om mij heen zich druk maken om, in mijn ogen, kleine dingen. Het is niet erg dat mensen zich om allerlei dingen druk maken, en ik weet ook wel dat ik niet van andere mag verwachten dat ze het begrijpen. Niet iedereen heeft eenzelfde verlieservaring en iedereen staat weer anders in het leven. Het hoort bij mij en dat weet ik ook wel. Ik herken het ondertussen en ik bespreek het met mijn naasten. Die naasten hebben niet de oplossing hoor, ik verwacht ook niet dat zij een oplossing aandragen. De oplossing zit in mijzelf want alleen ik kan accepteren dat deze emoties bij mijn leven horen.

Maar het is wel gewoon februari. Het is voor mij wel gewoon de maand van bezinning en herinneringen maken. Deze maand is ook, en dat klinkt misschien bijzonder, een cadeau aan mijzelf. Dit jaar gaan we weer in deze periode op reis. Het zal niet een reis zijn naar de andere kant van de wereld. Dit jaar is het gewoon naar de andere kant van Nederland. Voor mij is de andere kant van Nederland het eiland Schiermonnikoog waar ik samen met mijn vriendin heenga.

In welke fase van je leven je op dit moment ook bent, de dag zal komen dat het licht uit gaat. Waardeer de liefde voor je familie, liefde voor je partner, liefde voor je vrienden. Zorg goed voor jezelf. Koester anderen.

Steve Jobs

De twee kanten van de weegschaal

In mijn figuurlijke rugzak neem ik mee wat er was, en ik bouw weer verder op wat ik nu heb en kijk uit naar wat in het verschiet ligt. Ik gun het iedereen die immens verdriet meemaakt of die diep verdriet kent. Neem de tijd om het er te laten zijn. Dat is dan de ene kant van de weegschaal. Vul tegelijkertijd de andere kant van de weegschaal met nieuwe herinneringen. Hiermee komt het verdriet in balans zonder te vergeten.